Dün sivilcelerden bahsediyorduk... Artık 18ime gelmeme rağmen yüzümde beni utandırıcasına çıkmaya devam eden, yüzümün en olmadık yerlerinde çıkıp canımı acıtan, insanlarla konuşurken acaba sivilceme bakıyorlar mıdır diye düşündüren kocaman kırmızı yaratıklardan...
Bir arkadaşım artık kurtulduğunu söyledi. Yüzü pürüzsüzdü. Sivilce çıkmıyormuş artık en son 8. sınıfta yaşamış benim hala kurtulamadığım sorunlarımı. Bir diğer arkadaşımın bembeyaz yüzünde çok nadir çıkarmış sivilce ama çıktığı zaman da burnunda kocaman bir tane belirirmiş onun bütün hassaslığına inat.
Yaşlılar derler ya yüzümdeki her bir çizgi yaşadığım güzel veya acı anlardan kalan birer iz. Alnımdaki derin çizgi babamın ölümünden, yanaklarımdaki en güzel kahkahalarımdan kalmadır diye... Küçücük yaşamımda her sivilce de bir sinir patlamasının, bir ergen probleminin, ruhsal durum bozulmalarının,inişlerin çıkışların, saldırılan çikolataların veya gözler kızarırcasına ağlamaların izi oldu benim için...
Kurtulamadık şu sivilcelerden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder